علل بروز بیماری پارکینسون چیست؟

علت دقیق بروز بیماری پارکینسون به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که این بیماری توسط ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می‌شود. این بیماری در نتیجه مرگ نورون‌های تولید کننده دوپامین در مغز ایجاد می‌شود که منجر به کمبود دوپامین خواهد شد که به کنترل حرکت کمک می‌کنند. سن نیز یک عامل خطر است، زیرا این بیماری در افراد بالای 60 سال شایع‌تر است. عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم و آسیب‌های سر نیز با افزایش احتمال بروز بیماری پارکینسون مرتبط است.

آشنایی با بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش‌رونده است که حرکت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علت آن از بین رفتن نورون‌های تولید کننده دوپامین در مغز است که منجر به علائم مشخص مانند لرزش، سفتی، کندی حرکت و مشکل در تعادل و هماهنگی می‌شود. این بیماری به نام جیمز پارکینسون، پزشک بریتانیایی که اولین بار علائم آن را در سال 1817 توصیف کرد، نام‌گذاری شده است.

بیماری پارکینسون به طور معمول در افراد بالای 60 سال تشخیص داده می‌شود، اما ممکن است افراد جوان‌تر را نیز درگیر کند. تخمین زده می‌شود که حدود 1٪ از افراد بالای 60 سال به بیماری پارکینسون مبتلا هستند و با افزایش سن میزان بروز آن افزایش می‌یابد. در حالی که علت دقیق بیماری پارکینسون شناخته نشده است، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند.

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما درمان‌هایی وجود دارد که می‌تواند به مدیریت علائم کمک کند. داروها ممکن است به افزایش سطح دوپامین در مغز کمک کنند و فیزیوتراپی و ورزش می‌تواند به بهبود تحرک و کاهش خطر زمین خوردن کمک کند. در برخی موارد، جراحی ممکن است گزینه‌ای برای کمک به مدیریت علائم باشد.

آیا نیاز به درمان پارکینسون در تهران دارید؟ برای اینکار میتوانید با متخصص مغز و اعصاب دکتر هیوا امجدی به شماره 09057100172 تماس بگیرید.

نقش ژنتیک در پارکینسون

ژنتیک احتمال دارد در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشد، اگر چه میزان دقیق این نقش به طور کامل مشخص نیست. محققان چندین ژن را شناسایی کرده‌اند که با افزایش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط هستند. اگر چه این جهش‌های ژنتیکی به نسبت نادر هستند و بیشتر موارد این بیماری را تشکیل نمی‌دهند.

در برخی موارد، بیماری پارکینسون ممکن است در الگوی سازگار با یک اختلال ژنتیکی غالب یا مغلوب به ارث برسد. با این حال، در بسیاری از موارد، علت بیماری پارکینسون به طور کامل شناخته نشده است و این بیماری به احتمال زیاد توسط ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می‌شود.

نقش عوامل محیطی در بروز بیماری پارکینسون

عوامل محیطی نیز احتمال دارد در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشند. قرار گرفتن در معرض برخی از سموم مانند آفت‌کش‌ها و مواد شیمیایی صنعتی، با افزایش خطر ابتلا به این بیماری در ارتباط است.

صدمات سر و ضربه خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش خواهد داد.

برخی از مطالعات نشان داده‌اند که عفونت‌های ویروسی ممکن است یک عامل خطر برای بیماری پارکینسون باشد.

عوامل محیطی دقیقی که در بروز بیماری پارکینسون نقش دارند به طور کامل شناخته نشده‌اند و تحقیقات بیشتری برای درک بهتر رابطه بین قرار گرفتن در معرض محیطی و بروز این بیماری مورد نیاز است.

اثر سن در بروز بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون بیشتر در افراد بالای 60 سال تشخیص داده می‌شود، اگر چه ممکن است افراد جوان‌تر را نیز تحت تأثیر قرار دهد. بروز بیماری پارکینسون با افزایش سن افزایش می‌یابد و بیشترین شیوع آن در افراد بالای 80 سال است.

با افزایش سن، بدن ما در ترمیم و بازسازی سلول‌ها، از جمله نورون‌های تولید کننده دوپامین که در بیماری پارکینسون از بین می‌رود، کمتر کارآمد می‌شود. علاوه بر این، قرار گرفتن در معرض سموم محیطی در طول عمر می‌تواند به تجمع عوامل آسیب در مغز کمک کند.

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد عوامل ژنتیکی ممکن است در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشند و برخی جهش‌های ژنتیکی ممکن است با افزایش سن بیشتر اتفاق بیفتند.

در حالی که بیماری پارکینسون این توانایی را دارد که افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، افراد مسن به دلیل این عوامل در معرض خطر بیشتری قرار دارند، با این حال، توجه به این نکته ضروری است که همه افرادی که به بیماری پارکینسون مبتلا می‌شوند، مسن نیستند و افراد جوان‌تر نیز امکان دارد به این بیماری مبتلا شوند.

نقش پروتئین آلفا سینوکلئین در بیماری پارکینسون

دانشمندان احتمال می‌دهند که پروتئین آلفا – سینوکلئین در بروز بیماری پارکینسون نقش دارد. در بیماری پارکینسون، آلفا – سینوکلئین در مغز تجمع می‌یابد و توده‌هایی به نام اجسام لویی را تشکیل می‌دهند که تصور می‌شود در عملکرد نورون‌ها اختلال ایجاد می‌کنند و به‌ مرور زمان به مغز آسیب می‌رسانند.

اعتقاد بر این است که تجمع آلفا – سینوکلئین به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. محققان در حال حاضر در حال بررسی راه‌هایی برای جلوگیری از تجمع آلفا – سینوکلئین و پاک‌سازی اجسام لویی موجود برای توسعه درمان‌های مؤثرتر برای بیماری پارکینسون هستند.

علت بروز پارکینسون در جوانان

اگر بیماری پارکینسون قبل از 50 سالگی تشخیص داده شود، به عنوان شروع زودرس در نظر گرفته می‌شود. در حالی که بروز بیماری پارکینسون زودرس به نسبت نادر است (حدود 5 تا 10 درصد از موارد را تشکیل می‌دهد)، ممکن است تأثیر قابل توجهی بر روی بیماری داشته باشد و کیفیت زندگی و توانایی فرد برای کار و شرکت در فعالیت‌های روزانه را کاهش دهد.

چندین جهش ژنتیکی وجود دارد که با افزایش خطر ابتلا به بروز بیماری پارکینسون زودرس مرتبط است، به عنوان مثال، جهش در ژن‌های PINK1 و پارکین با افزایش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در سنین پایین‌تر مرتبط است. همه موارد بیماری پارکینسون زودرس ناشی از جهش‌های ژنتیکی نیست و علل دقیق این بیماری در این جمعیت به طور کامل شناخته نشده است.

گزینه‌های درمانی برای بیماری پارکینسون در جوانی شبیه به درمان برای افراد مسن است و ممکن است شامل داروها، فیزیوتراپی و در برخی موارد جراحی باشد، با این حال، مدیریت این بیماری در افراد جوان ممکن است ملاحظات بیشتری را شامل شود.

تحقیقات بیشتری برای درک بهتر علل زمینه‌ای بیماری پارکینسون در جوانان و ایجاد درمان‌های مؤثرتر برای این جمعیت مورد نیاز است.

استرس اکسیداتیو چگونه باعث بروز بیماری پارکینسون میشود؟

اعتقاد بر این است که استرس اکسیداتیو در ایجاد بیماری پارکینسون نقش دارد. استرس اکسیداتیو زمانی اتفاق می‌افتد که بین تولید گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) و توانایی بدن در سم‌زدایی آنها عدم تعادل وجود داشته باشد که منجر به آسیب به سلول‌ها و بافت‌ها می‌شود.

در بیماری پارکینسون، استرس اکسیداتیو می‌تواند به نورون‌ها آسیب برساند و به مرگ سلول‌های تولید کننده دوپامین در مغز کمک کند و منجر به بروز علائم این بیماری شود. کاهش استرس اکسیداتیو از طریق استفاده از آنتی‌اکسیدان‌ها و سایر استراتژی‌ها ممکن است نویدبخش پیشگیری یا کند کردن پیشرفت بیماری پارکینسون باشد، اگر چه تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.

جمع بندی

بیماری پارکینسون به دلیل از بین رفتن نورون‌های تولید کننده دوپامین در مغز ایجاد می شود. علت دقیق این مرگ عصبی به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. سن نیز یک عامل خطر است، زیرا این بیماری در افراد مسن شایع‌تر است.

عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض سموم و آسیب‌های سر نیز با افزایش خطر ابتلا به بروز بیماری پارکینسون مرتبط است. در برخی موارد، جهش‌های ژنتیکی خاص ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. به طور کلی، علل بیماری پارکینسون به احتمال زیاد چند عاملی هستند و تحقیقات بیشتری برای درک کامل مکانیسم‌های زمینه‌ای این بیماری مورد نیاز است.