محتوای این مطلب
بیماری صرع یک اختلال عصبی است که بر سیستم عصبی مرکزی اثر می‌گذارد و باعث تشنج مکرر میشود. تشنج زمانی رخ می‌دهد که یک موج ناگهانی و غیر عادی فعالیت الکتریکی در مغز وجود داشته باشد که می‌تواند باعث تغییر در رفتار، حرکات و هوشیاری شود. صرع ممکن است افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد و ممکن است ناشی از عوامل مختلفی از جمله استعداد ژنتیکی، آسیب مغزی، عفونت یا تومور باشد.
علائم صرع امکان دارد شامل حرکات غیر قابل کنترل دست و پا، از دست دادن هوشیاری، گیجی و خیره شدن به یک نقطه باشد. تشخیص صرع اغلب بر اساس تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایش‌های تشخیصی مانند نوار مغزی (EEG) و تصویربرداری مغز انجام میشود.
درمان صرع ممکن است شامل داروهایی برای کنترل تشنج، جراحی برای برداشتن بخشی از مغز که باعث تشنج میشود، و اصلاح شیوه زندگی مانند اجتناب از محرک‌هایی که ممکن است باعث تشنج شوند، باشد. با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به صرع این توانایی را دارند که وضعیت خود را مدیریت کنند و زندگی عادی و سالمی داشته باشند.
تفاوت بیماری صرع و تشنج
صرع و تشنج شرایط مرتبط اما متفاوتی دارند. تشنج یکی از علائم صرع است، اما همه تشنج‌ها ناشی از صرع نیستند.
تشنج یک موج ناگهانی و غیر عادی فعالیت الکتریکی در مغز است که احتمال دارد باعث تغییر در رفتار، حرکات و هوشیاری شود. تشنج می‌تواند در اثر عوامل مختلفی مانند ضربه به سر، عفونت، تب، دارو و سوء مصرف مواد مخدر یا الکل ایجاد شود.
از طرف دیگر بیماری صرع یک اختلال عصبی است که باعث تشنج یا تشنج مکرر میشود. صرع ممکن است ناشی از سابقه ژنتیکی، آسیب مغزی، عفونت یا تومور باشد.
تشنج می‌تواند در هر زمانی و در هر فردی رخ دهد، صرع اغلب در دوران کودکی یا نوجوانی ایجاد میشود. افراد مبتلا به صرع ممکن است انواع مختلفی از تشنج را داشته باشند، از جمله تشنج‌های عمومی که کل مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهند یا تشنج‌های کانونی که در قسمت خاصی از مغز شروع می‌شوند.
به طور خلاصه، تشنج نشانه‌ای از فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز است، در حالی که صرع یک اختلال عصبی است که باعث تشنج‌های مکرر میشود.
بیماری صرع در چه گروه سنی شایعتر است؟
صرع احتمال دارد افراد را در هر سنی تحت تأثیر قرار دهد، اما در برخی از گروه‌های سنی شایعتر از سایرین است. میزان بروز صرع بسته به گروه سنی و سایر عوامل مانند جنسیت و نژاد متفاوت است.
با توجه به اعلام بنیاد صرع، بیماری صرع در کودکان و بزرگسالان مسن‌تر شایعتر است. در کودکان، صرع به طور معمول قبل از 10 سالگی تشخیص داده میشود و به طور تخمینی تا 1٪ از کودکان در مقطعی از زندگی خود به صرع مبتلا می‌شوند.
در بزرگسالان مسن، صرع در افراد بالای 65 سال شایعتر است و این تا حدی به دلیل بروز بیشتر سکته مغزی، زوال عقل و سایر عوامل خطر صرع در این گروه سنی است.
صرع در جوانان کمتر شایع است و بروز آن پس از 20 سالگی کاهش پیدا خواهد کرد. با این حال، پیک دوم در بروز صرع در میانسالی وجود دارد که شیوع آن در زنان بیشتر از مردان است.
به طور کلی، صرع می‌تواند افراد را در هر سنی تحت تأثیر قرار دهد، اما در گروه‌های سنی خاصی شایعتر است. تشخیص و درمان زود هنگام در مدیریت صرع و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری از اهمیت بسزایی برخوردار است.
علائم بیماری صرع چیست؟
علاوه بر علائم رایج صرع، علائم احتمالی دیگری نیز وجود دارد که ممکن است در طول یا بعد از تشنج رخ دهد. این علائم شامل موارد زیر است.
هاله
برخی از افراد مبتلا به صرع ممکن است هاله‌ای را تجربه کنند که یک علامت هشدار دهنده است که تشنج در شرف وقوع است. هاله می‌تواند به صورت یک احساس یا احساس مانند بو، مزه یا صدا ظاهر شود.
حالت پست ایکتال Post Ictal
پس از تشنج، برخی افراد ممکن است حالت پست ایکتال (فاز پس از حمله) را تجربه کنند که دوره‌ای از گیجی، خستگی و بی‌نظمی است. این فاز بسته به شدت تشنج احتمال دارد از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد.
مشکلات حافظه
برخی از افراد مبتلا به صرع ممکن است مشکلات حافظه را تجربه کنند، به خصوص اگر تشنج در لوب تمپورال مغز رخ دهد.
تغییرات خلقی
بیماری صرع همچنین شاید بر خلق و خو و رفتار فرد تأثیر بگذارد و باعث اضطراب، افسردگی، تحریک‌پذیری و سایر تغییرات عاطفی شود.
توجه به این نکته ضروری است که علائم صرع بدون شک از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد و همه افراد مبتلا به صرع همه این علائم را تجربه نمی‌کنند، همچنین ممکن است فرد مبتلا به صرع با مدیریت و درمان مناسب زندگی عادی و سالمی داشته باشد. اگر شما یا شخصی که می‌شناسید علائم صرع را تجربه می‌کند، مهم است که برای تشخیص و درمان مناسب به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید.
درمان بیماری صرع
درمان صرع به عوامل مختلفی از جمله نوع، شدت تشنج، سن، سلامت کلی بیمار و علل زمینه‌ای این بیماری بستگی دارد. هدف اصلی درمان، کنترل تشنج و بهبود کیفیت زندگی برای بیمار است.
داروها
رایج‌ترین درمان برای بیماری صرع، دارو است که برای کاهش دفعات و شدت تشنج تجویز میشود. انواع مختلفی از داروهای ضد تشنج موجود است و انتخاب دارو به نوع تشنج و عوامل دیگری مانند سن، جنسیت و سلامت کلی بستگی دارد. مصرف داروها طبق تجویز و همکاری نزدیک با پزشک برای نظارت بر عوارض جانبی و تنظیم دوز در صورت نیاز بسیار مهم است.
جراحی
در برخی موارد، ممکن است جراحی برای برداشتن بخشی از مغز که باعث تشنج شده است توصیه شود. این روش تنها زمانی در نظر گرفته میشود که داروها مؤثر نباشند یا ناحیه‌ای واضح و قابل شناسایی در مغز وجود داشته باشد که باعث تشنج میشود.
تحریک عصب واگ VNS
VNS درمانی است که شامل کاشت وسیله‌ای در زیر پوست است که عصب واگ گردن را با شک‌های الکتریکی تحریک می‌کند. این روش می‌تواند به کاهش فراوانی و شدت تشنج در برخی بیماران کمک کند.
رژیم کتوژنیک
رژیم کتوژنیک یک رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات است که نشان داده شده است به کاهش تشنج در برخی از بیماران، به ویژه کودکان کمک می‌کند. این رژیم را فقط باید تحت نظارت دقیق پزشک امتحان کرد.
تغییرات سبک زندگی
تغییراتی در شیوه زندگی وجود دارد که می‌تواند به مدیریت بیماری صرع کمک کند، از جمله خواب کافی، مدیریت استرس، اجتناب از محرک‌هایی مانند الکل و مواد مخدر و پوشیدن دستبند هشدار پزشکی در مواقع اضطراری.
همکاری نزدیک با پزشک برای تعیین بهترین روش درمانی برای صرع مهم است. درمان ممکن است نیاز به تنظیم در طول زمان داشته باشد، زیرا وضعیت بیمار تغییر می‌کند و ادامه معاینات و نظارت منظم برای اطمینان از اینکه برنامه درمانی به طور مؤثر عمل می‌کند، مهم است. با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به صرع می‌توانند تشنج خود را کنترل کنند و زندگی عادی و سالمی داشته باشند.
جمع بندی
بیماری صرع یک اختلال عصبی است که باعث تشنج میشود. تشنج به دلیل افزایش ناگهانی و غیرطبیعی فعالیت الکتریکی در مغز رخ می‌دهد. بسته به نوع تشنج و بخشی از مغز که تحت تأثیر قرار گرفته است، علائم می‌تواند متفاوت باشد. درمان ممکن است شامل دارو، جراحی، VNS، رژیم کتوژنیک و تغییر سبک زندگی باشد.
بدون دیدگاه